Η πόρτα δίπλα μας.

Βγαίνοντας από το σπιτικό μας, συναντούμε πάντα μία πόρτα.

Ίσως σήμερα περισσότερο από τα παλιά χρόνια, που σε ορισμένους τόπους ειδικά στην επαρχία, θα περπατούσες και μερικά λεπτά να συναντήσεις την απέναντι πόρτα.

Την πόρτα που πίσω της βρίσκετε ο συγγενής, ο γείτονας σου, ο άγνωστος που μες στην πολυκατοικία, απλώς ακούς να την ανοιγοκλείνει, χωρίς να ξέρεις τι κρύβει μέσα της αυτή η πόρτα.

Ακόμα και στις μικρότερες πόλεις, ακόμα και σε χωριά, σήμερα δεν γνωρίζουμε τι κρύβει αυτή η πόρτα.

Βέβαια αυτό συμβαίνει, όχι γιατί φοβόμαστε μην μας πουν κουτσομπόληδες, όχι μην προσβάλουμε αυτόν που κατοικεί ρωτώντας τον ποιος είναι και βέβαια όχι γιατί δεν έχουμε χρόνο.

Είναι η αδιαφορία που μας ακολουθεί σε κάθε μας βήμα, είναι ο ωχαδερφισμός που φωλιάζει μέσα μας ως σημείο του καιρού.

Ποτέ μας δε, δεν σκεφτόμαστε να τον γνωρίσουμε, μήπως κάποια στιγμή τον χρειαστούμε και πολύ περισσότερο, μήπως αυτός μας χρειάζεται.

Δεν μπορώ βέβαια να αμελήσω και την άλλη περίπτωση, που δεν είναι και τόσο σπάνια για το DNA του Έλληνα, να έχουμε έρθει σε σύγκρουση μαζί του, ακόμα και για ευτελή πράγματα, ας είναι ακόμα και συγγενικό μας πρόσωπο.

Δεν τολμάμε όμως να αναρωτηθούμε, αν αυτή η κατάσταση του να μην γνωρίζεις ή να έχεις έρθει σε αντιπαράθεση και δεν μιλάς, σε αυτόν που βρίσκετε στην πόρτα δίπλα σου, έχει αξία, έχει αντίκτυπο στην ζωή σου σήμερα ή μελλοντικά.

Δεν περνά από το μυαλό μας ή δεν θέλουμε να περάσουν σκέψεις όπως, το τι καλύτερο υπήρχε στην ζωή των προγόνων μας, γνωρίζοντας τον άνθρωπο στην διπλανή πόρτα.

Μάλλον καλύτερα, δεν θέλουμε να περάσουν ώστε να μην κατηγορηθούμε ότι κάνουμε πισωγυρίσματα, ασπαζόμενοι τον τρόπο ζωής των προγόνων μας.

Μας κατέστρεψε ο εκσυγχρονισμός, ο μοντερνισμός, ο νεοπλουτισμός, μας σήκωσε πολύ ψιλά την μύτη, το τουπέ μας………..

Έλα όμως που η ζωή έχει γυρίσματα.

Και αν λίγα χρόνια παλιότερα, θα έπρεπε να γίνει κάτι συνταρακτικό για να υπάρξει η γνωριμία, όπως ένας σεισμός, μία πλημύρα, μία φωτιά, σήμερα μας φέρνει η απότομη προσγείωση, λόγο των καταστάσεων.

Και λέω μας φέρνει, γιατί έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, ώστε να προσγειωθούμε στην σημερινή πραγματικότητα, που μας αναγκάζει να ταυτιστούμε με αυτή των προγόνων μας.

Σπρωχνόμαστε προς αυτήν λόγο των καταστάσεων, αναγκαζόμαστε σε κάτι που του είχαμε γυρίσει την πλάτη.

Με δυσκολία θα μοιάσουμε σε αυτούς, διότι αυτοί ήταν φτωχοί μεν, περήφανοι δε.

Πρέπει να μπορέσουμε να καταλάβουμε αρκετές καθημερινές αξίες των, τρόπους ζωής των, που πιθανόν αρκετοί δεν τους έχουν ακούσει καν.

Πρέπει να καταλάβουμε, ότι τότε έμπαινε η κατσαρόλα για μεσημεριανό και βραδινό. Ήταν δε απαραίτητο να πάει ένα πιάτο στην διπλανή πόρτα και ένα άλλο να ερχόταν από αυτήν μπαίνοντας στην μέση του τραπεζιού για όλη την οικογένεια,

Έχουμε πολλές αξίες να καταλάβουμε του τότε με το σήμερα.

Σήμερα φτάσαμε εδώ από την ανεργία, ενώ τότε ήταν φτωχοί μεροκαματιάρηδες που κατέβαιναν στο καφενείο για το μεροκάματο, κάτι που βλέπαμε ως τα σήμερα από τους αλλοδαπούς.

Υπήρχε ο γαλατάς που έφερνε το φρέσκο γάλα, αυτό που σήμερα το εκμεταλλεύονται οι μεγάλες εταιρίες υποβαθμίζοντας το ποιοτικά.

Υπήρχε ο τσαγκάρης, η ράφτρα, ο γυρολόγος με την πραμάτεια του και πόσα ακόμα επαγγέλματα που χάθηκαν στον χρόνο από την αδιαφορία μας, από τον νεοπλουτισμό, τον εκμοντερνισμό που ακολουθούσαμε.

Λησμονούμε, ότι ερχόταν από τον πατέρα ως εξτρά στο σπίτι, κανένα κιλό φρούτα ή γλυκό και αυτό αν έβγαζε καλό μεροκάματο, που του επέτρεπε να το αγοράσει.

Ξεχάσαμε ότι τα καλά ρούχα μας, ήταν τα φρεσκοπλυμένα Κυριακάτικα που περιμέναμε κάποια μεγάλη εορτή, Χριστούγεννα ή Πάσχα για να μας τα αγοράσουν οι γονείς, όπως και τα παπούτσια που τα φρεσκοβάφαμε το Σαββατόβραδο για να τα φορέσουμε την Κυριακή.

Είναι πολλά αυτά που έχουμε ξεχάσει και γυρνάμε πίσω να τα συναντήσουμε, αλλά αναρωτιέμαι να τελικά τα βρούμε…

Εν όψιν όμως των αγίων ημερών που έρχονται, ας κάνουμε μία αρχή, να κοιτάξουμε την διπλανή μας πόρτα, αν μας χρειάζονται, προτού την χρειαστούμε εμείς.