Εις Υγειά μας.

Λίγο πριν από ακόμα ένα Κυριακάτικο μεσημέρι και αναμένοντας το γεύμα, σκέφτομαι.

Αν και πιθανόν το να σκέφτεσαι σήμερα,  κάνει μεγάλο κακό, νεύρα, πιέσεις, καρδιά, και πολλά άλλα.

Σκεφτόμουν λοιπόν, ότι έρχονται οι γιορτές και το νέο έτος και για ακόμα μία φορά θα λέμε κάθε πέρσι και καλύτερα! Ποτέ μου όμως δεν κατάλαβα που τελειώνει αυτό το πέρσι, που ήταν τα καλύτερα, ώστε να δω πια είναι αυτά!!!!!

Σαράντα χρόνια και…. Ακούω τα ίδια.

Σαράντα χρόνια και… Οι πολίτες αυτού του τόπου αναπολούμε, το περσινό καλύτερα!!!!

Άραγε να το εννοούμε ως προς τα οικογενειακά μας;;; ή ως προς την πολιτική πλευρά που αυτή ρυθμίζει αρκετά θέματα, όπως οι παράδες μας, η υγεία μας, η μόρφωση μας και γενικά αυτό που λέμε βιοτικό επίπεδο ενός λαού.

Για την πολιτική και τα επακόλουθα της τόσα χρόνια, θα τα πούμε μία άλλη φορά.

Ως προς το πρώτο, την οικογένεια έχουμε βάλει εμείς το χεράκι μας και πάει προς το χειρότερο, είναι γεγονός αυτό και δεν χρειάζεται να βιαστούμε να πούμε  ότι είναι λάθος η άποψη αυτή.

Η οικογένεια σήμερα στο πέρασμα του χρόνου, έχει χάσει πολλά από το παρελθόν. Το ίδιο και η φαμίλια όλη. Και ως φαμίλια για να το ξεχωρίζουμε, αναφέρομαι σε όλο το βάθος της οικογένειας, παππούδες, γιαγιάδες, θείους, ξαδέλφια κτλ.

Παλιά πριν σαράντα και πενήντα χρόνια, οι φαμίλιες άρπαζαν κάθε ευκαιρία ώστε να βρεθούν όλοι μαζί, σε κάποια εορτή, πρωτοχρονιές, απόκριες κτλ

Σήμερα θα βρεθεί σε κανένα γάμο ή κηδεία….. και αυτό περισσότερο από υποχρέωση, για τυπικούς λόγους και όχι ουσιαστικούς, αφού έχει εξαλειφτεί το παλιό δέσιμο που υπήρχε τα παλιά χρόνια…. στο πέρσι και καλύτερα δλδ.

Και πώς να υπάρχει δέσιμο, όταν δεν υπάρχει ούτε στα στενά πλαίσια μίας οικογένειας;

Όταν ένας απελπιστικά μεγάλος αριθμός οικογενειών, είτε με την αφορμή της εργασίας ενός εκ των συζύγων, ή με άλλες πιστικότατες αφορμές, δικαιολογεί την μη συγκέντρωση της οικογένειας, όχι μόνο στο καθημερινό τραπέζι, όχι μόνο στο Κυριακάτικο, αλλά ακόμα και σε μεγάλες εορτές, όπως τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά….

Ζούμε δύσκολα χρόνια, θα μου πει κάποιος, μα δεν ζούσαν το ίδιο δύσκολα και φτωχά και οι γονείς μας;;; δεν είχαν βγει από έναν πόλεμο, έναν εμφύλιο που δίχασε ακόμα και οικογένειες;; Τα ξεχάσαμε;;; Ήταν όμως μαζί η φαμίλια, ήταν μαζί η οικογένεια, στηριζόντουσαν και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον.

Απλά τότε δεν είχαν να μοιράσουν περιουσίες, δεν είχε μπει ο φθόνος και η ζήλια ανάμεσα των, προσπαθούσαν όλοι μαζί για το καλύτερο.

Σήμερα τα έχουμε σχεδόν όλα, λίγο πολύ, έχει φωλιάσει βαθιά μέσα μας η μισαλλοδοξία που χώρισε τις οικογένειες, τις φαμίλιες και πρέπει να γίνουν βήματα προς τα πίσω…. Και αυτό είναι το δύσκολο.

Το να ανακτήσουμε χαμένες αξίες, έρχεται αντιμέτωπο καθημερινά με το εγώ μας, που δεν μας αφήνει να περάσουμε στο εμείς, δεν μας επιτρέπει να κάνουμε θυσίες και να το υποτάξουμε σε μία πραγματικότητα άλλη. Στην σημερινή καθημερινότητα μας.

Τα παιδιά μας μάθαν σε αυτά, δεν είχαν καν τα ακούσματα, τις διηγήσεις που είχαμε εμείς γι αυτά που βίωναν οι πατεράδες μας.

Εμείς πρέπει να γυρίσουμε στο πέρσι που ήταν καλύτερα, εμείς πρέπει να οδηγήσουμε την οικογένεια, την φαμίλια να είναι μαζί μονιασμένη και να υπάρχει η χαμένη αλληλοβοήθεια των πατεράδων μας.

Άντε και καλό πέρσι…..