Όταν μάθεις να προγκάς τα πάντα…..

Το ότι είμαστε ένας λαός που έχουμε περάσει τόσα δεινά στο πέρασμα των αιώνων, ήρθε η σημερινή εποχή να μας δείξει, ότι δεν έχουν καμία αξία!

Ήρθαν οι νεώτερες γενιές να οδηγήσουν ένα λαό στην παρακμή, κάνοντας τα χατίρια παραγόντων που εξέθεσαν πολλές φορές την χώρα και τον λαό της, παρόλα αυτά τίποτε δεν έγινε μάθημα, τίποτε δεν πέρασε σωστά στις νεώτερες γενιές.

Φτάσαμε σήμερα να πλανάτε ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ στην σκέψη του κάθε πολίτη αυτής της χώρας, αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλές απαντήσεις, που δεν έχουν όμως την δυνατότητα να λύσουν προβλήματα,

όπως ο Μέγας Αλέξανδρος με τον «Γόρδια δεσμό» και εκ των πραγμάτων δεν θα υπάρξει σωστή απάντηση στο γιατί, μόνο απόψεις διαφορετικές.

Είναι γεγονός ότι η απληστία κατήργησε τα κοινωνικά στάνταρ που θα έπρεπε να υπάρχουν στην ζωή όλων των πολιτών.

Είναι αυτή η απληστία που έσπρωχνε τους πολίτες να μην υπολογίζουν αν οι πράξεις των είχαν αντίκτυπο σε συνανθρώπους, αλλά και στα ίδια τα μέλη των οικογενειών των.

Απληστία έκανε να χωρίσουν ακόμα και οικογένειες με τον χειρότερο τρόπο.

Και η απληστία είναι μία από τις αρρώστιες που διαθέτουμε ως έθνος, ως λαός, ως κράτος.

Ήταν όμως ο χειρότερος σύμβουλος για τον καθένα μας. Αφού εξαφάνισε το εμείς και το αντικατέστησε με το εγώ.

Ένα εγώ που πέρασε στους νεώτερους και μαζί με τα χρωματικά – πολιτικά κατάλοιπα, δημιούργησαν ένα κόσμο πολύ διαφορετικό, ένα λαό βασισμένο σε ατομικές κοντόφθαλμες φιλοδοξίες. Φιλοδοξίες πλουτισμού, χωρίς καμία βλέψη προς το μέλλον του συνόλου.

Με αποτέλεσμα σήμερα να φτάσουμε σε σημείο απόγνωσης ως λαός, δυστυχώς.

Θερίζουμε όμως ότι σπείραμε εμείς και οι πρόγονοι μας.

Αναφερόμαστε όλοι σε αλλαγή του σκηνικού, αλλά μόνο αυτό δεν είναι ορατό.

Και πώς να είναι;

Κοιτάμε καχύποπτα τον διπλανό μας, αφού δεν μπορούμε να έχουμε καμία απολύτως εμπιστοσύνη, ακόμα και αν αυτός είναι ο ίδιος μας ο αδελφός.

Χαθήκαμε μεταξύ μας ή μας οδήγησαν να χαθούμε, δεν έχει τόσο σημασία, όσο το ότι φτάσαμε στο σημείο αυτό.

Αν δεν υπάρξει εμπιστοσύνη ξανά, αν δεν μάθουμε να βλέπουμε τριγύρω μας με την σωστή ματιά, τίποτε δεν θα καταφέρουμε, ποτέ δεν τα έρθει το πολυπόθητο «ΕΜΕΙΣ».

Αυτές οι δύσκολες καταστάσεις που βιώνουμε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αντιστραφούν, αν δεν επιστρέψει η εμπιστοσύνη, αν δεν σταματήσει η απληστία και μας κυριεύσει η δικαιοσύνη, η καθαρή ματιά, η θετική ματιά προς τον συνάνθρωπο μας.

Πως όμως να γίνουν αυτά, όταν οι κεφαλές – πολιτικοί, θεωρούν τον εαυτό τους σύγχρονους μεσσίες, αλάνθαστους με μοναδική βλέψη την απληστία, μέσα από τον πόνο των συμπολιτών των; Αυτών που τους επέλεξαν να τους οδηγήσουν;

Θα πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία μας, αλλά πως μπορεί να γίνει από την μία μέρα στην άλλη;;;

Πως μπορούμε να συμπλεύσουμε, αντί να καταστροφολογούμε, με μοναδική βλέψη να αναδειχτούμε;;; Ας μην προγκούμε το κάθε τι.

Είναι αυτό που πρέπει να δώσουμε την πρέπουσα σημασία σήμερα, ώστε να ανταπεξέλθουμε στο τέλμα που μας οδήγησαν.